واکسن

عزیز دلم دیروز دو ماهت شده بود و باید واکسینه میشدی... از روز قبلش استرس داشتم

صبح یکشنبه ٤ دیماه همراه بابایی رفتیم درمانگاه اول قطره خوراکی فلج اطفال رو در حالیکه خواب بودی ریختن توی دهنت... از مزه اش خوشت نیومد و بیدار شدی و غر میزدی... و بعد هم به هر دو تا پات واکسنهای بعدی رو تزریق کردن

چقدر دیدن اون صحنه برام زجر آور بود ... دکتر گفت که چه کارهایی باید تو ٢٤ ساعت اول انجام بدم...

اومدیم خونه ساعت ١٠ صبح بود که شروع کردم بهت هر ٤ ساعت یکبار قطره استامینافن بدم که بی تاب نشی

خوابیدی اما ساعت ١٢ با گریه ی خیلی شدید از خواب بیدار شدی اونقدر شدید گریه کردی که منم گریه ام گرفته بود و نمیتونستم آرومت کنم.... حق داشتی خیلی دردناک بود....

خلاصه به زور بهت شیر دادم و خوابوندمت.... همهی بعد از ظهر رو خواب بودی فقط موقع شیر خوردن بیدار میشدی و دوباره به سرعت میخوابیدی....

اما دیگه ساعت که ٧ شب شد نخوابیدی و فقط ناله میکردی و غرولند ...

بی تاب نشدی گریه شدید هم نکردی اما ناله هات دلمو کبابمیکرد...

تا خود صبح بیدار بودی و منم بیدار نشستم تا مدام دمای بدنت رو چک کنم.... دمای بدنت ٣٨ بود و من مرتب پا شویه و بدن شویه ات میکردم....

هر از گاهی  ٥ دقیقه ای میخوابیدی اما یهو از خواب میپریدی و می نالیدی...

خیلی زجر آور بود دیدن این صحنه ها.... تا ٤ صبح دووم آوردم اما بعد خوابم گرفت و بابایی رو بیدارش کردم تا اون حواسش بهت باشه و من کمی استراحت کنم.... دو ساعت بعد بیادرم کرد وای که چقدر این دو ساعت خواب رو نیاز داشتم خیلی کم بود اما خوب بود....

خدا رو شکر که ٦ صبح دیگه تب نداشتی و دمای بدنت به ٣٦.٥ رسیده بود و منم خوشحال بودم...

از صبح هم مرتب در حال خواب هستی...

حق داری گل زندگی من کل دیشب رو بیدار بودی آخه....

یاد ناله هات که می افتم خیلی ناراحت میشم ولی خوب اینم یه دوره از زندگیه که باید طی بشه...

دوستت دارم و خدا رو هزاران بار شکر میکنم که دختر گلی رو به من هدیه کرده....